Choroba okluzyjna to nieprawidłowość, która może pojawić się u pacjentów w każdym wieku, zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Ogólnie mówiąc nieprawidłowa okluzja to zaburzenie relacji pomiędzy górną a dolną linią zębów. W efekcie mamy do czynienia z krzywym zgryzem, nieestetycznym uśmiechem, a także zmienionymi rysami twarzy. Choroba okluzyjna nie jest defektem, który można zlekceważyć. Zawsze wymaga ona leczenia. Czym dokładnie jest ta choroba? Sprawdźcie poniżej.
Prawidłowa okluzja a choroba okluzyjna
W nomenklaturze stomatologicznej okluzja to relacja pomiędzy dolną a górną szczęką, a następstwo ich nieprawidłowego zwarcia to właśnie choroba okluzyjna. Tak naprawdę każde odchylenie od normy i odpowiedniego zwarcia jest stanem patologicznym jamy ustnej, wymagającym podjęcia odpowiednich kroków. Choroba okluzyjna to schorzenia będące efektem nieprawidłowo ustawionych szczęk, objawiająca się przede wszystkim poprzez ścieranie się zębów, a także postępujące ubytki klinowe. Czasami dochodzi również do odsłonięcia korzeni zębowych, napięcia mięśni twarzy, karku i żuchwy, a także napięcia w stawach skroniowo-żuchwowych.
Osoby, które mają do czynienia z patologiczną okluzją, zauważą u siebie bruksizm, bóle migrenowe, nadwrażliwość zębów, przeskakiwanie żuchwy, a także poczują dyskomfort podczas gryzienia. Taki stan może pojawić się u pacjentów niezależnie od ich wieku. W większości przypadków stanowi on konsekwencje nieleczonych wcześniej wad zgryzu, a także nieodpowiedniej opieki stomatologicznej i higieny jamy ustnej.
Pojawienie się zaburzeń okluzyjnych może być spowodowane brakami zębowymi, ubytkami, nieprawidłowo wykonanymi wypełnieniami, a także zmianami reumatycznymi, czy wadliwymi protezami. Na wystąpienie patologicznej okluzji wpływ może mieć również nieprawidłowy wzrost zębów, czy odstresowe nawyki takie, jak obgryzanie paznokci. Aby móc sprawnie wyleczyć chorobę okluzyjną konieczna jest wczesna diagnoza, a także wprowadzenie skutecznego leczenia. Co ciekawe, możemy skorzystać nie tylko z terapii dentystycznej, ale również psychoterapii i rehabilitacji mięśni twarzy. Warto pamiętać, że niewdrożenie odpowiedniego leczenia może pr owadzić nawet to utraty uzębienia.
Choroba okluzyjna – jak ją leczyć?
Każde leczenie, również to choroby okluzyjnej, powinno rozpocząć się od konsultacji ze specjalistą i postawienia szczegółowej diagnozy. Niezbędne będzie wykonanie badań, na przykład badanie radiologiczne oraz czasami USG mięśni żwaczy i stawów skroniowo-żuchwowych. Na ich podstawie lekarz dokona analizy stanu uzębienia. Niemniej istotny będzie tutaj dokładny wywiad lekarski z pacjentem, aby dowiedzieć się o jego medycznej przeszłości i obecnych dolegliwościach. Specjalista dodatkowo wykona wycisk oraz różne badania czynnościowe.
Leczenie powinno być kompleksowe i niejednokrotnie wymaga więcej niż jednego specjalisty. Najczęściej zespół będzie się składał z stomatologa zachowawczego, ortodonty, protetyka i fizjoterapeuty.
Jednym z podstawowych elementów leczenia patologicznej okluzji jest odbudowa utraconych tkanek twardych zębów dzięki wypełnieniom zachowawczym. W efekcie uzyskamy cofnięcie defektu, a tym samym wyrównanie relacji pomiędzy dolnymi i górnymi zębami. Takie poprawienie okluzji wyeliminuje te dolegliwości, które powstały w wyniku choroby, a pacjent ponownie będzie mógł cieszyć się pięknym uśmiechem.
Innym sposobem na wyleczenie okluzji jest ekwilibracja (prawidłowe ustawienie relacji szczęki i żuchwy) tzw. ustawienie zwarcia. Jest to zabieg polegający na odtworzeniu płaszczyzny zwarcia prawidłowego. Aby uzyskać taki efekt, szlifuje się zęby aż do momentu otrzymania ich równomiernego kształtu. Dodatkowo, lekarz może zdecydować o zastosowaniu szyn okluzyjnych – przezroczystych aparatów na zęby.
W niektórych przypadkach wyleczenie patologii okluzyjnej wcześniej opisanymi metodami może nie być możliwe. Trudne przypadki tego schorzenia będą wymagać użycia stałych aparatów ortodontycznych i wykonanie w ten sposób korekty gryzu. Do terapii mogą być również wykorzystane komfortowe nakładki Invisalign, coraz częściej zastępujące aparaty składające się z zamków i drutów. Dodatkowo, w leczeniu z pewnością pomogą odpowiednio dobrane ćwiczenia, a także utrzymana po terapii rehabilitacja, w celu utrzymania efektów.
